DLB on Stage event: DLB on Stage |
 |
Vorig jaar rond deze periode zat ik samen met Jan Jaspers in de tourbus van Chilly Willy richting Devant Les Bois. In eerste instantie niet zo ver maar de bestuurder van de bus was niet bepaald geografisch up-to-date en dus liep de verplaatsing een beetje uit de hand, 'chauffeur blues' weet je wel. Ginds zijn we ontvangen alsof we iedereen in dit kleine dorpje al jaren kenden, één van de goede trekjes van onze Waalse landgenoten. Het schepte dadelijk een band en die is er een jaar later nog steeds, nee die band is zelfs verbeterd. Dus terug met den Huibbe richting Devant Les Bois want hij was verantwoordelijk voor de ‘headliner’ op de affiche en dat is niemand minder dan Johnny Mastro & Mama’s Boys. Ook de 2de groep van de drie is er eentje om nog eens terug te zien want vorig jaar tijdens de ‘Europese Blues Challenge’ waren er twee Zwitsers waarvan niemand kon geloven dat ze niet hoger waren geëindigd en dat waren ‘The Two’. Ook die ontdekking van weleer prijkt in DLB op de affiche en dat zijn dus al twee goede redenen om het geweld in NL achter ons te laten en te kiezen voor de rust en familiale sfeer bij onze Waalse vrienden voor de 5de editie van de nieuwe formule van 'DLB on Stage'. Ook op kleinere festivals moet er altijd wel iemand gevonden worden om te openen en voor dit bluesfest doen ze een beroep op 'Feel'. Een band uit Wallonië waar rock thuis is en die bestaat uit Kevin Cools en de ritme sectie Martin Moreau en François Hantson. Met dit power-trio wordt dit dorpje bij het aanvangsuur al meteen tot de orde geroepen. Let's rock!
Deze Feel zijn begonnen in 2012 en hebben sindsdien al een hele resum concerten afgewerkt in hun toch nog prille bestaan. Deze youngsters lieten zich inspireren door hun grote voorbeelden Led Zeppelin en Pink Floyd maar ook door Jimi Hendrix om zo even terug bij de blues te belanden. Deze 'Feel' brachten ook al een eigen album uit en daar kunnen we vanavond nummers van horen. Van rauwe rock tot intense ballads en met nummers als 'Kill'em All', 'Fear' en 'I Love Everybody' brengen ze hier toch eigen materiaal dat al hoog kan worden aangeschreven. De ritme sectie zijn diegene die hier al meteen de show stelen en daardoor hebben de jeugdigere festivalgangers hier al meteen waar gekregen voor hun geld. Om het eventjes in de goede sfeer van een festival te houden sluit dit trio dan nog af met hun versie van 'Johnny B Good' en zo klinkt Chuck Berry dan meteen een beetje anders.
Na de kennismaking met deze jonge rockers komen we bij de twee Zwitsers en hun evenveel resonators. Bij de vorige passage in ons kleine landje sneden ze toen zo goed als de ganse AB de adem af met een 'Creools' gezongen nummer. Hopelijk doen ze dit vanavond nog eens over al zal dit wel enig contrast geven met de vorige band. Voor aanvang van hun concert hadden we een babbel en leerde ik dat het Yannick was die Thierry ertoe aangezet heeft om ook te zingen. Eén bevestiging kreeg ik al meteen mee...het Creools nummers zou geen probleem zijn.
Waanzinnig hoe Thierry Jaccard en Yannick Nanette samen deze tent in beroering weten te brengen. Van enorme intensiteit tot een beklijvende interactie met het publiek we krijgen het allemaal. 'Sky' is de opener en voor diegenen die deze 'The Two' nog niet hadden zien voorbijkomen, deze avond zal bij deze personen nog lang blijven nazinderen. Het is moeilijk te beschrijven dat deze '2' enkel met hun resonators zo zinderend weten over te komen alsof er een ganse band achter hun staat. De percussie gebeurt met hun voeten naast het perfect samengaan van hun Dobro's is de stem van Yannick Nanette eentje die door merg en been kan gaan. Met het nummer 'Promiss' krijgen ze zelfs de volle tent aan het meezingen en wordt het stilaan dringen voor het podium. 'Blues In My Bones' kan je wel stellen en daarmee zetten deze 'The Two' hun thuisbasis Zwitserland meteen op de bluesmap. Uitbundige sfeer hier bij deze één grote familie en voor het brengen van hun Creoolse ballad 'Roseda', wordt het mama Françoise toch een beetje te machtig en roept de ganse tent zowaar tot de orde. Madam met ballen noemen ze dat! Deze blues uit Mauritius is er eentje van Jean Alphonse Ravaton en net als vorig jaar is dit nog steeds een 'kiekebisj' moment. Een absolute aanrader deze 'The Two' en meer dan de moeite waard! Sweet Dirty Blues...
Vooraleer de hoofdact op ons werd losgelaten haden we nog een gesprek met de grondlegger van deze 'DLB', een festival waar Chilly Willy en de Boogie Beasts thuis zijn als kind aan huis. Het is zelfs zover gekomen dat bij de stichter van dit familiale festival zijn twee katten de namen kregen toebedeeld van Chilly en Willy, fijn toch! Terug naar de blues en dat doen ze met Johnny Mastro & Mama's Boy's. Het nieuwes viel er te rapen dat Johnny en zijn Mama's Boys een 'Bootleg' bij hadden met een beperkte oplage van 300 stuks. Deze zijn stuk voor stuk genummerd en bevatten alle 300 een andere zelf ontworpen cover met dito handtekeningen en dus lieten we deze kans dan ook niet liggen.
Misschien kan m'n de vraag stellen, terug Johnny Mastro? Het antwoord is eenvoudig, jazeker! Samen met zijn Mama's Boys, Smokehouse, Christophe Gaillot à la batterie en bassist Dean Zucchero is het toch iedere tour een beetje anders en ook vanavond was dit het geval. Dr. Boogie was niet op het appel dus ook geen Alan Wilson gitaar en gaf Somekhouse maar zijn doordringende rifjes op eigen materiaal. Na de intro schakelden ze meteen een versnelling hoger en werd alles een stuk rauwer en intenser. Veel steviger dan de laatse confrontatie met Johnny Mastro en dus meteen volledig anders. Het zal wel te maken hebben met de 'Bootleg' die we in handen kregen want daarop kregen we zowat het ganse concert opnieuw te beluisteren.
'Cry For Me' en 'Feel So Bad' in een nog ruiger jasje dan we vorig jaar gewend waren en ook 'Judgement Day' klonk daardoor nog een stuk intenser. Een stevige set was het resultaat met soms het arbitragefluitje waarbij Johnny Mastro de 'boys' tot de orde riep. Smokehouse zonder of met de 'Les Paul' het maakt geen verschil en ondanks dat zijn baard even was ingekort had dit geen Samson effect en bleef hij maar doordringende gitaarlicks de tent in sturen. Ook een cover vanavond bij deze Johnny Mastro en met Slim Harpo zijn 'I Got Love If You Want It' kregen de fans er maar geen genoeg van, dus moesten ze meermaals aantreden voor een bisser en dan werd het toch stilaan tijd voor de DJ van dienst. Nog vlug van de ganse familie hier in Devant Les Bois afscheid nemen en dan terug naar Vlaanderen.
|
more pics on
|
